Opuszczone prawdy
Cały konkurs stał na niezłym poziomie, na pewno nie niższym od zeszłorocznego, choć polskie propozycje specjalnie nie porwały. Cieszy na pewno, że większosć w mniejszym lub większym stopniu ocierała się o rock, co jeszcze kilka lat temu nie byłoby na takiej imprezie oczywiste. "Opuszczony" rzuconego na pożarcie popowego Sumptuastic bronił się chwytliwym refrenem, ale grupa wypadła zdecydowanie zbyt statycznie. Rockowa ballada "Gdzie jesteœ dziœ" Szymona Wydry i Carpe Diem pokazała, że finalista pierwszego "Idola" ma kawał dobrego gardła, ale jego piosenki zagrane sa na zbyt "poważna" nutę, by mogła się z nimi identyfikować szersza publicznosć. Dynamiczne "Słowa jak węże do ucha" jak zawsze œwietnie spiewajšcej Małgorzaty Ostrowskiej od razu wpadły ucho, ale niestety równie szybko z niego wypadły. Wreszcie Łukasz Zagrobelny i jego subtelna, ale ekspresyjna poscielówa "Nieprawda" – zawodowo zaspiewana, z wyróżniajacym się tekstem, ale w konfrontacji z Feel niemajaca szans. Chyba że, tak jak w przypadku "Już jest ciemno", zabrzmiałaby tego wieczoru ponownie.

Poza stawka
Podobać się mogła druga odsłona wieczoru, w międzynarodowej już obsadzie, choć słowa szefa Radia Zet Roberta Kozyry o wyższoœci Sopotu na festiwalami europejskimi należy włożyć między bajki. Prawda jednak jest, że sama impreza zorganizowana jest bardzo profesjonalnie, a jedno wydarzenie goni drugie, nie pozwalajšc się nikomu nudzić.

Z najlepszym przyjęciem podczas batalii o Bursztynowego Słowika spotkała się od poczšatku typowana do zwycięstwa propozycja ze Szwecji, czyli "Cry For You" niejakiej September. Utwór przebojowy, taneczny i porywajacy, spełniajacy wszystkie wymogi radiowego hitu, ale niestety majšcy nachalnie podobny podkład do "Smalltown Boy" Bronski Beat. Z zarzutami o plagiat nie spotkaja się za to alternatywni Amerykanie z The Cloud Room, choć ich wysmienitym "Hey Now Now" nie wzgardziłby pewnie sam David Bowie. Bardzo dobrze wypadły także utwory mistrzyni tanecznego pop Sophie Ellis-Bextor oraz wschodzšcej gwiazdy francuskiej piosenki Emmanuela Moire. "Me and my Imagination" Brytyjki urzekło bezpretensjonalna chwytliwoscia i stylowym nawiazaniem do lat 80., a "Ca me fait du bien" akompaniujacego sobie przy fortepianie Moire było bez dwu zdań najlepiej zaspiewanym utworem całego dnia. Szkoda tylko, że nieco gorzej napisanym(?). Zdecydowanie rozczarowało do bólu mdłe "Coeur Sacre", błahy kawałek innego reprezentanta znad Sekwany, Thierry'ego Amiela. Niewiele lepiej było podczas banalnej balladki "Shame" w wydaniu niemieckiego trio Monrose. Dziewczyny dwoja się, a właœciwie troja, by zostać nowymi Destiny's Child, ale dzieli je od nich przepasć wielkoœci najgłębszych spadów kanionu Verdun. Z kronikarskiego obowišzku - na deskach Opery Leœnej wystšpili też Stachursky (przy okazji bohater poprzedzajšcych występ każdego wykonawcy futurologicznych filmików, niemal żywcem wziętych z "Raportu mniejszoœci" Spielberga), brytyjski Mattafix, czyli fantastyczny triumfator zeszłorocznego festiwalu, i Doda, która zaprezentowała swój nowy singel "To jest to". Jest czy nie jest, Dorota Rabczewska, jako współprowadzšca pierwszej częœci koncertu, tylko potwierdziła opinię, że na scenie czuje się jak ryba w wodzie. Wywoływała aplauz, nic właœciwie nie robišc. Może poza ultraszybkimi przebierankami, jak i typowymi dla siebie wywodami, skierowanymi między innymi w stronę Michała Wiœniewskiego ("już mamy takiego jednego, co zrobił kurs pilota i wywaliło mu wszystkie szare komórki" – bioršc pod uwagę wczorajszš tragedię w Radomiu, spore faux pas). Nie przekonała za to w roli prowadzšcej Magda Mołek. Drugš Irenš Dziedzic nie będzie, i to nie tylko dlatego, że zdecydowanie nadużywa słowa "absolutnie". To był wieczór wielu niespodzianek, z innš niż dzień wczesniej muzykš, klimatem i chyba publicznoscia. Po subtelnej atmosferze z koncertu Norah Jones nie zostało nawet sladu, ale i nie o niš przecież w sopockim festiwalu tak naprawdę chodzi.
zrodło onet.pl

Powrót.